Ένα δειλό παιδί νιώθει αμηχανία και φόβο απέναντι στους ανθρώπους ή απέναντι σε διάφορες κοινωνικές συνθήκες. ‘Ετσι μπορεί να δούμε το παιδάκι να αρνείται να πάει σχολείο ή να κρύβεται πίσω από τη μαμά του, όταν έρχεται σε επαφή με άλλους ανθρώπους και γενικότερα να κλείνεται στον εαυτό του και να μη μιλάει, ακόμα κι όταν του απευθύνουν τον λόγο.
Τέτοιες συμπεριφορές είναι αλήθεια πως στεναχωρούν και προβληματίζουν τους γονείς. Κάποιες φορές έρχονται σε αμηχανία και δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν όταν πχ. το παιδάκι αρχίζει να κλαίει , όταν έρχεται η σειρά του να πει το ποίημα σε μια σχολική γιορτή.
Η δειλία και η ντροπαλότητα είναι φυσιολογική ως ένα βαθμό και τα περισσότερα παιδάκια έχουν αποβάλλει τη δειλία τους, ώσπου να πάνε νηπιαγωγείο, ακόμα κι εκείνα τα παιδιά που έχουν βιολογική προδιάθεση για δειλία. Βλέπουμε όμως πολλά από τα νήπια να παραμένουν συνεσταλμένα. Ποιες είναι οι συμπεριφορές που ενισχύουν το πρόβλημα και πρέπει οι γονείς να προσέξουν ιδιαίτερα;
ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΚΟΙ ΓΟΝΕΙΣ
Ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε οι πιο πολλοί γονείς είναι να προφυλάσσουμε τα παιδιά μας από το να πληγωθούν. Έτσι απομακρύνουμε από το παιδί μας οτιδήποτε μπορεί να του προκαλέσει φόβο, απόγνωση και άγχος. Οι ενέργειες αυτές όμως επιφέρουν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά δεν έχουν την ευκαιρία να γίνουν κοινωνικά ανεξάρτητα και δε μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν μόνα τους τους μικρούς τους φόβους.
ΑΣΥΝΕΠΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΓΟΝΕΩΝ
Για παράδειγμα ένα παιδί μπορεί να τιμωρείται για μία συμπεριφορά του τη μία μέρα και την επόμενη όχι. Ακόμα μπορεί κάποιες φορές να δέχεται την επιβράβευση του γονέα για ορισμένες ενέργειές του, ενώ άλλες φορές να δέχεται την αδιαφορία του. Τέτοια παραδείγματα κάνουν τα παιδιά ανασφαλή, πράγμα που οδηγεί στη δειλία.
ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ
Το παιδί μαθαίνει να του ασκείται αρνητική κριτική με αυστηρό τρόπο, μαθαίνει να απορρίπτεται όταν μία συμπεριφορά του δεν είναι αποδεκτή κι έτσι τελικά μαθαίνει να έχει μειωμένη εικόνα της προσωπικής του αξίας. Με λίγα λόγια το παιδί αρχίζει να έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση. Έτσι αποσύρεται και αποφασίζει να προστατεύσει τον εαυτό του από άλλες αποτυχίες.
ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΣ ΔΕΣΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ
Το είδος των σχέσεων που αναπτύσσουν τα παιδιά με τους γονείς τους καθορίζει και την σχέση που θα έχουν με τους συνομιλήκους τους. Έτσι, για παράδειγμα, γονείς που υποδεικνύουν συνεχώς στο παιδί τους πώς θα ήθελαν εκείνοι να είναι και δεν το αποδέχονται όπως πραγματικά είναι δεν δένονται μαζί του και του προκαλούν άγχος και ανασφάλεια. Το αποτέλεσμα μίας τέτοιας σχέσης θα είναι το παιδί να αρχίσει να απομονώνεται από τους γονείς και τους φίλους του, ακόμα και να ντρέπεται για τον εαυτό του.
Η δειλία αρχίζει να γίνεται πρόβλημα όταν πλέον είναι μόνιμη. Οι γονείς οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικοί και να συμβουλεύονται ειδικούς ψυχικής υγείας όταν εντοπίζουν τέτοιες συμπεριφορές στα παιδιά τους.
